Zelfs een door de zaal teruggeworpen atoombom kon Huub van der Lubbe maar even van zijn stuk brengen. Hij las voor uit eigen werk, filosofeerde, tokkelde en zong, maar bleef zijn vriend Gerrit Komrij, werper van die bom, trouw. ‘Hou me vaast!’ smeekten de meiden in de rij achter ons in onversneden Urker dialect. En dat deed Huub iedereen, ruim twee uur lang.